Roadblock

Marcel Hubers

Je moet je voorstellen: Israel/Palestina. Hoe je het ook wilt noemen. 1995. De Olso-akkoorden waren net getekend. Ik ging op pelgrimage naar Jeruzalem. Via Duitsland, Zwitserland, Italië, Griekenland  en een veerboot naar Rhodos, Cyprys en Haifa ging ik naar Israel. Daar aangekomen reed ik via de Nazareth, het meer van Galilea naar Beit Shaen.  Mijn ouders waren als de dood dat ik via de bezette gebieden naar Jeruzalem zou reizen. Maar op de veerboot ontmoette ik een Engelse diplomaat die mij een veilige route wees via de westbank naar de dode zee en Jeruzalem. Dit was te aantrekkelijk om niet te doen. Dus ik besloot om het te doen. Na Beit Shaan kwam ik op de West Bank. Dat begon met een road block. Dit was. Geimproviseerd op het midden van de weg waren plastic obstakels geplaatst en langs de weg was van zandzakken een bonker gebouwd. In die bunker zat een Israelische militair achter een vervaarlijk machinegeweer op een driepoot. Op de weg stond een militait met een kleiner wapen, wat ik herkende als een Uzi. Ik deed mijn fietshelm af en zonnebril af en pakte mijn paspoort. Deze werd bekeken door de soldaat. ‘You came from Holland?’ ‘Yes’ ‘How, by plane, train or boat?’ By bike’ ‘How do you mean, by bike?’ ‘Well, on this bike.’ De militair in de bunker bemoeide zich nu ook met het gesprek. ‘Is hij hier helemaal vanuit Holland gefietst?’ ‘Ja dat is hij” ‘ Hij is gek!

Laat hem maar gaan’ Het gesprek was in het Hebreeuws, maar ik verstond het wel. ‘You’re crazy, you know that!’ ‘.  ‘Here’s your passport and you can go, crazy Dutchie!’ Naderhand waren er tot aan de dode zee vijf roadblocks. Alle vijf hoefde ik niet van de fiets. ‘Just you go, crazy Dutchie’ Een paspoort van waanzin werkt soms ook heel goed. Ik ging zwemmen in de Dode zee. Dat moet je meemaken. Het laagste punt ter wereld in de open lucht. 480 meter onder zeeniveau. Het water is zo zout dat je vanzelf blijft drijven. Maar daardoor was ik pas om zes uur ‘s-avonds aan het begin van de klim naar Jeruzalem op 800 meter boven zeeniveau. Ik realiseerde me dat ik dan diep in de nacht aan zou komen in Jeruzalem. Ik had gelukkig een tent bij en even van de hoofdweg af en een paar kilometer verder in de woestijn vond ik een plekje om mijn tent op te zetten en te slapen. Ik sliep als een roos. De volgende morgen na zonsopgang pakte ik mijn bagage op mijn fiets en ik ging weer op pad. Om 10 uur en een laatste roadblock was ik in Jeruzalem. Ik ging naar het toeristenbureau om een onderkomen te vinden voor de komende vijf dagen. 

Daar werd ik te woord gestaan door een Joodse dame. ‘You’ve camped in the desert?’ ‘Yes’ Where?’ ‘Well, a kilometer from the road 1’ ‘Oh it’s the terrorist road and they kill people there!’ ‘Well iv’e seen any terrorists. And i’m here’.

Later die dag belde ik naar huis. Mijn moeder nam de telefoon op. “Marcel, je moet meteen naar de Nederlandse ambassade!’ ‘Hoezo?’ ‘Op het journaal zien we dat er rellen zijn in Jeruzalem!’ Daar heerst oorlog’. Ik keek vanuit mijn telefooncel de straat op, maar er was niets aan de hand. ‘Wat bleek, bij de Knesset waren protesten van ontevreden burgers, die met harde hand door de politie uit elkaar werden geslagen. In Nederland werd dat op tv uitgemeten alsof heel Jeruzalem in brand stond. Ik leerde de oude stad kennen en de kroegen van nieuw Jeruzalem. Ik keek niet meer op van een orthodox Joodse moeder met elf kinderen. De jongste in een buggy, waar een groot automatisch wapen bengelde en in het mandje onder de buggy een zak met patronen. Een mooie reis met veel cultuurschokkende gebeurtenissen.