Rusland binnen fietsen/douaneperikelen aan de Russische grens

In 2009 ben ik naar Sint Petersburg gefietst. Het was de tijd dat Poetin nog salonfähig was, en samen met Beatrix in Amsterdam een dependance van de Hermitage opende.

Na zes dagen fietsen bereikte ik Berlijn. Daar heb ik uiteraard een rustdag gehouden, samen met een schoonzus en een neef van mij, die met het vliegtuig vanuit Weeze een dagje Berlijn deden. Ze hadden een rugzak vol boterhammen en ander voedsel bij zich, alsof er in Berlijn niets te eten is. Aan het einde van de dag hadden ze voor een weeshuis aan goede boeterhammen over. Op het metrostation naar het vliegveld besloot mijn schoonzus de boterhammen aan een zwerver te geven. Hij weigerde het eten en wou alleen maar geld. Vermoedelijk voor zijn verslaving.

Maar o.k., familie terug naar Nederland en ik verder naar Sint petersburg. Gelukkig ben ik niet over Kaliningrad gereisd. Ik zou mijn visum verspeeld hebben door in en uit Rusland te gaan, ook al is het een enclave van dit land. Om dan naar Sint Petersburg te kunnen reizen had ik naar Warschau moeten gaan om daar alsnog een duur visum te kopen, dat pas na een week geregeld zou zijn.

Twee weken later en na een rustdag in Riga kwam ik aan in Narva, de grens van Estland en Rusland. De volgende dag zou ik de Europese Unie verlaten en het GOS betreden, waarvan Rusland een groot deel van uitmaakt. Dus, een serieuze grens. Ik was een beetje nerveus. Als de Russen dat rare mannetje uit Nederland weigerden, zat er voor mij niets anders op dan vanuit Talinn terug te reizen naar Nederland.

Met een houding van ‘komen wat komen gaat’, ging ik naar de grens. Ik moest daar met de fiets aan de hand via de voetgangerspassage naar de douanebalie. Narva is de grootste Russische stad in Estland. Voor de onafhankelijkheid van Estland was het een satellietstad van Leningrad. Via de hoofdweg was je met een auto binnen een paar uur daar vandaan in het centrum van deze stad. En Narva was een aantrekkelijke stad om in te wonen. Na de onafhanlelijkheid van Estland vonden veel Russen zich terug in een buurland van Rusland. Ze bleven in Narva wonen en hielden hun Russische paspoort. Vandaar dat Narva de grootste Russische stad in Estland is. Deze mensen konden dus zo doorlopen naar Novgorod aan de andere kant van de grens.

Toen ik aan de beurt was werd ik te woord gestaan door een Russiche dame van ongeveer mijn leeftijd. Ik moest mijn visum laten zien en ze vroegen zich af waarom ik een fiets als bagage heb meegenomen. Dank zij een andere grenspassant, die Duits en Russisch sprak, kon ik duidelijk maken dat ik per fiets naar het mooie Sint Petersburg reisde. Ze  viel van haar stoel af.  Een Hollander, en ook nog van haar leeftijd, die per fiets naar Piter reist! Dat moesten de collega´s ook weten! Zeker zo´n knappe vent in zo´n sexy strak wielrenpakje. Ik buitte de situatie natuurlijk uit door een beetje te flirten. Ondertussen waren er ongeveer zes dames in douaneuniform naar het wonder uit Holland komen kijken. Allerlei vragen werden mij gesteld. Was ik getrouwd? Wat vond ik van Russische vrouwen?  Die probeerde ik zo goed mogelijk te beantwoorden. Maar helaas moest mijn Duitssprekende medereiziger weer verder en moesten we de gesprekken afbreken. Ik kreeg van de dames een mooi papiertje in mijn paspoort, dat ik binnen 36 uur aan de plaatselijke politie moest afgeven. En ik mocht Rusland in. Binnen een half uur was ik door de douane.

Ik wou via de Baltische kust naar Sint Petersburg fietsen, maar dat bleek, door een gebrek aan een brug over een riviertje niet mogelijk. Dus fietste ik via Kingisepp naar mijn eindbestemming. Het bleek nog maar 120 km te zijn naar Piter. Dit bleek meer, omdat de Russen de wegafstanden van stadrrand naar stadrand op verkeersborden aangeven. Maar,

s'avonds vond ik in de buurt van de Nevski Prospekt  een mooi hotel en omdat ik directer naar Sint Petersburg gefiets ben, kon ik een dag extra in Piter doorbrengen. Het politiepapiertje werd door de hotelreceptie afgehandeld en ik kon Petersburg verkennen.