Waarom ik zo graag in Duitsland fiets

Marcel Hubers

Duitsers zijn zeer serieuze mensen.  En de encyclopedie van Duitse humor beslaat maar enkele bladzijden.  Wat betreft fietsen vind je ze over het algemeen in rivierdalen, op de Rhein-, Main-, Neckar- enzovoorts Radweg. Neem de Mainradweg. Die slingert door zuid Duitsland als een Luftwaffepiloot na een Bierfest. Zo af en toe een stukje afsnijden over de heuvels tussen de meanders scheelt een heel hoop kilometers. Maar op deze wegen vind je geen Radfahrers. Dan kom je ‘s-avonds aan in een bepaalde plaats, met bijvoorbeeld 110 km. op de teller. Dan praat je wat met de Radfahrers, en ze vragen je waar je gestart bent. ‘Was, das ist 300 km. von Hier!’ ‘Nebenan die Fluss kann das sein.’

Ook zijn sommige stukken van deze Radwegen onverhard. Ik heb cyclocrosservaring en weet wanneer ik moet remmen en wanneer niet. 20 meter achter mij valt een Duitser van zijn fiets af. Op het verkeerde moment geremd. Hij beschuldigt mij van zijn valpartij. Fiets kapot, gezicht beschadigd en ego des te meer. ‘Wann Ich Radfahren kann und Du nicht, bin Ich dan verantwortlich für dein Unfall?’

Diverse keren heb ik eerste hulp verleend langs de Elberadweg, bij schaafwonden als gevolg van grind of gravel in een bocht. Schoonspoelen met water en aan de lucht laten drogen. ‘Nee, daar moet een verband op’ ‘Beter van niet’, was mijn respons. Vaak zijn het mensen van over de 50 die hun hele leven op vier gemotoriseerde wielen hebben gereisd.  d Sinds de introductie van de e-bike hebben ze nooit gefietst na hun kindertijd. Maar omdat ze nu een dure e-bike hebben, denken ze dat ze alles ermee kunnen doen wat een BMW of Mercedes ook kan.

In een geval stond er langs de Elbe een mooi windje in mijn rug. Zonder motor kon ik dus goed de vaart er goed in houden. Met 35 km/u. moest ik me even langs een groep Duitse leeftijdsgenoten bellen met mijn fietsbel. Op een of andere manier voelden de mannen zich ‘Angemacht’. Ego beschadigd. Maar een e-bike is begrensd tot 25 km/u. Zodoende konden ze niet bij mij komen. Op een gegeven moment liet ik de voorste tot twee meter achter mij komen. De genadeklap volgde. Ik zette weer aan en nam zeker 7 tot 8 minuten voorsprong. Maar het is geen wedstrijd en op een gegeven moment nam ik plaats op een mooi terras om wat te drinken en te eten. Na enkele minuten kwam de groep langs, parkeerden hun fietsen en liepen het terrein op. Ze zagen mij, stopten en draaiden meteen om. Ego zwaar beschadigd! Zeker tegenover hun vrouwen. Ik zwaaide ze uit.

Enkele dagen later had ik geboekt in een hotelletje aan de route. De herbergier had zich ingesteld op e-bikers. Een mooi fietsonderkomen met oplaadplaatsen. Daar lagen een tiental fietsen aan de lader. Ik parkeerde mijn fiets en bracht mijn bagage naar mijn kamer. Na douchen eerst iets drinken op het terras. Ik was mijn gps vergeten van de fiets te halen en ik ging eerst nog naar de fietsschuur. Op het terras zat ook het gezelschap e-bikers.

‘Heinrich, hasst Du alle unser Fahrräder ans Netz angeschlossen?’ ‘Ja sicher, hab Ich.’ ‘Nein, sind die nicht’, antwoordde ik. ‘So ein verschwendung von Energie!’ ‘Ich hab alle Stecker aus der Steckdose gezieht’ ‘wass!’ Heinrich rende naar de fietsschuur. Ik ging op zijn plaats zitten en dronk een slok van zijn onaangeraakte bier. Heinrich kwam terug. ‘Alle fahrräder sind angeschlossen!’ ‘Ja, prosit Heinrich’ Vervolgens drukte ik op de intercom om een nieuw bier te bestellen voor onze brave Heinrich.

In Lübeck kwam ik aan en besloot in de Kneipe naast de Zimmer frei een bier te drinken. Daar zaten een aantal Beierse Frauen aan de Hefeweizen. ‘Oh, wie Schön!’, zei ik. Een van de vrouwen dacht dat ik haar het hof wou maken. ‘Nein, Ich meine Sie nicht, aber das Bier.’ Frau kwaad, andere Frauen lachen.